ŞAİRİN ZOR ANI

Şair bir gece ruhu sıkılır
Uyku tutmaz
Aklına düşen kelimeleri
Kar beyazı defterine
Dökmek ister
Kalemini alıp eline
Kar beyazı defterini acar yapraklarını
Düşüncelerini satıra döker
Ve bir ses duyar kar beyazı
Yapraklar nemlenir
Bir ağlama sesi bu
Kar beyazı yaprak şöyle söyler kaleme
Keşke
Bembeyaz yüreğimi karalamasaydın öylece
Sonsuza kadar kalsaydın
Yada benim bembeyaz olan kalbimi, yaksaydın
Küle dönseydim keşke der
Kalem kara olan kalbinle üzülür
Yazmaz
Şair kalemi alır
Yazmaya çalışır
Kalem şaire söyler
Ben cesaret edemedim yazmaya
Duygulandım deyince
Şairin yüreği titrer
Defterini sonsuza kadar kar beyazı olarak saklar
İşte yürekler kar beyazı olsaydı keşke
İhanet olmasa,
Acı denen eziyet yok olsa
Yüreğimiz ağlamasa keşke
Hep gülümsesek dünyaya keşke

Reyhan U.Ş