hayatın acı yüzü
sığmıyor yere göğe göğsüne
nefes bile aldırmıyor
kalbin çarpıyor
korkunç bir hava
çiçekler ölüyor bu sabah
kalem bile ağlıyor yazamıyor
cam kırıkları batıyor göğsüne
insanlığa tomurcuklar da soluyor
bu sabah gün doğarken
ne kadar da çatırdıyor dallar
gül yüzler solgun
aşkı sevinci yaşamı alınmış
her şeyiyle ölüyor bu sabah
be şehir kalem ağlıyor
be şehir acımasız bu sabah
çiçeklerde gölgesiz soluk
bir karanlık kaplar dünyayı
rengi yalnızca acı
yürekler kaya olmuş taşlaşmış
kan fışkırır pazılarından göğün
haykırmak istiyorsun
bağıramıyorsun bu vahşet
naranı duyuyorsun bir yiğidin
süzülür gözünde yaşı kan kırmızı
güneş doğacaktı ta tepeden
güneşte ateşi yağdırıyor yüzüne
kalemde ağladı bu gün yazamadı
volkan patladı sanki bu kente
hayallere umutlara düşlere
tuzak üstüne tuzak kurulmuş
bu sabah vakti yürek böyle ağladı ancak
Allah böyle acı vermesin milletimize
başımız sağ olsun
Reyhan U.Ş