daha çok ezmeyin beni
adresime boşluk koymalıyım
adresime boşluk koymalıyım
acıyor her yerim
otlar yatağım yastığım
gökyüzü yorganım
yıldızlar ışığım benim
yüreğimi kimlere açayım
her yerim yara bere morlaşmış her yanım
kuşlar bile uğramazken yanıma
şimdi ağlıyorsam yalnızlığıma
şimdi anam bi uğrasan yanıma
utandırmasın kimseyi yoksulluğum
ey ezilmişliğim incitme beni
ben perişanlığımla yoksulluğumla
bir hamur gibi yoğrulmuşum
benden sende utanma sevdiğim
ben yaşayamam
silmiş kader künyemi haritadan
bedenime dokunma kurşun yemişim
kurşun gibi sözlerden ezilmişim
elbette bitecek zamanla bu acı
karanfillerde açacak bir gün
kurda kuşa yem olmaktan kurtulup
bende gülerim belki bir gün
utanmıyorum bu halimden
bir bardak çay isterim
küflüyse de ekmeğim
buna ben kaderimdi derim
ezmeyin kötü söylemeyin
o bana yeter düşmüşsen kaldır o yeter
yağmur yağar yağar içime içime
çiğ düşer yüzüme yüzüme
ah ne söylesem sana ömrüm
toprağın tozu taşın izi kaldı tenimde
ay ışığı toplarken
sarıldım bedenime
anlamayan vardır beni belki
ezmeyin beni bedenim acıyor çok
nerede bu insanlık
Allah'ım sen kurtar beni
zalimlerin eline bırakma
Reyhan U.Ş