bahçelerde bir ev vardı
unutulmuş ağaçlar yıkılmış kurumuz kırılmış
kuşlar konardı dallarına
yaklaşırdı insanlara kanat çırparlardı
şimdi o ev masallarda unutulmuş
batmış bir güneş gibiydi öyle kalakalmış
o ben ben değilmişim sanki
o haykıra mutluluklar tutardı
dimdik ayak üstü
şimdi hatırlamak var ya hep hatırlamak
o geçen yılları o günleri özgürce
anlamamışız değerini
bilmemişiz kıymetini
öyle bakakaldım o ıssız pencerede
uçurumları göremedik şimdi
çıldırmak var ya neyi unutturur ki
sımsıkı saramadık ki birbirimizi
şimdi hatırladıkça çok üzgünüm
yaşanmaz bir daha böyle bir sevda
hiç anlamsız bir ev
biri başını alıp götürmüş seni
hiç yaşanmamış sanki bu aşk
sen de baktın mı dalgın dalgın
boş bir sokak anlamsız boş bir ev ıssız
öyle mühürlenmiş ki
sırra kadem basmış her şey
utandım herkesten başımı çevirdim
nasıl yaptın bunu bana kahrettim
yaşıyoruz yine de neler takılır aklıma
yalnız sana söyleyebilirim
öyle gel gör halimi hüznümü
hatırlamak var ya seni yine bir umut
Reyhan U.Ş