her zaman ağlarım
yalnızım
içimde her şey soluyor
yalnızlık boğuluyor
içimde umut güvercinleri
ölüyor sen kalırsın bir başına
sonsuzluğu içimde hissettiysem
yaşamak şaşırtıcı
bir hayal gözümde umut
keder zulümle ölüyor
içimde barış güvercinleri
gönlümde yıldızlar söndü
karanlıklara gömüldü
yaşam
içimde yaşayan güvercinler
düş hapishanesinden kaçar gibi
umudu kestiler
onlarda terk edip uçup
gittiler
bu sabah onlarda
beni terk etti gitti
rüzgar biçen fırtınada
güvercinlerde sonsuzluğa uçtular
gönül ızdırabına dayanamadı
vay deli gönlüm ne zulüm gördüm
güvercinlerde barışı terk etti
kime verdin mutluluk
ey gidi kocaman dünya
yaşamımı arap saçına döndürdün
kime sakladın gülen yüzünü
hep bana verdin zulümü
ben hiç gülmeyecek miyim
beni hep acılarla dayanıklı ettin
bende yaşamak mutlu olmak istiyorum
bana da bir umut ver.
Reyhan U. Ş.