böyle yakma yürekleri
böyle incitme atma bizi karanlıklara
bırakma bizi itme yalnızlıklara
içimizde yaşattığımız umutları sökme
sökme yüreğimizi alıp atma
bizi böyle bırakma rüzgarlara
bizi sürükler atar derin kuytulara
atma sonu olmayan yollara
dolaşırken güneş kamaştı güneşten
cam kırıklarıyla dolu o yoldan
yol boyunca yürümekten
kırma kalbimi beni bulunduğunu söyle
gece karanlığında hafifçe
kopmaz fırtınada ne yel ne duman
rüzgar özenle esiyor bu akşam
köpük köpük oluyor değişiyor
hava kararıyor yavaşça
senide sürükleseydi o rüzgar
bu akşam kalbim sızlardı yine
kaç kez karşılaştım
yaşamın kıyısından
bir mucize kurtuldum
uçurumun kıyısından yapma
hiç bir şey kar değil çare değil
gönül açısından
Reyhan U.Ş